Ερωτική Αναπαράσταση (2003)

Reconstruction

Γράφει ο Αργύρης Κ.

"Ο  Alex ενώ βγαίνει με την Simone, συναντά την Aimee, την ερωτεύεται, και ο κόσμος  γύρω του χάνεται..."

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Δανού σκηνοθέτη Christopher Boe, που βραβεύτηκε στο φεστιβάλ των Καννών με την χρυσή κάμερα και το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, μας ανοιγοκλείνει από την αρχή το μάτι και μας προετοιμάζει γιαυτό που πρόκειται να δούμε στην συνέχεια:" Να θυμάστε: Όλα είναι μια ταινία, μια κατασκευή. Μα ακόμα και έτσι πάλι πονάει!"

Ένας νεαρός φωτογράφος ο Alex ( Nikolaj lie Kaas), η σύντροφος του Simone, μία άγνωστη γυναίκα η Aimee (διπλή ερμηνεία Maria Bonnevie), και ο συγγραφέας σύζυγός της ο August (Krister Henriksson) ο οποίος είναι και ο αφηγητής, ενώνονται σε μία ταινία για την αναπαράσταση του έρωτα. Όλες οι παραλλαγές του, ξεδιπλώνονται στην ταινία: H αναζήτηση του φλερτ, το πάθος, η απιστία, η αποξένωση, η λήθη, η απώλεια... διαδέχονται συνεχώς το ένα το άλλο, σε μια σύγχρονη εκδοχή του μύθου του Ορφέα και της Ευρυδίκης "αν διστάσεις θα με χάσεις".

Είναι το Reconstruction μια ερωτική αναπαράσταση μέσα από τα στερεότυπα και τα αλλοτριωμένα χαρακτηριστικά του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου, σε μια άχρονα γοητευτική και στυλιζαρισμένη Κοπεγχάγη; Είναι οι σκέψεις του συγγραφέα για το καινούργιο του βιβλίο και ο φόβος του ότι έχει χαθεί ο έρωτας της γυναίκας του γι αυτόν; H διαφορετική προσέγγιση που έχουν οι άντρες και οι γυναίκες για τον έρωτα, σύμφωνα με τον August;  Ή μήπως είναι η ερωτική σχέση του καλλιτέχνη με το δημιούργημα του (ταινία), χρησιμοποιώντας συμβολικά το σενάριο (August - συγγραφέας), και την εικόνα (Alex - φωτογράφος), σαν ένα alter-ego του.

Βλέπουμε ένα υπαρξιακό ρομάντζο με αισθητική νουάρ, αλλά σίγουρα κάτι πιο βαθύ από απλά άλλη μια ερωτική ιστορία. Ο σκηνοθέτης, όπως και ο συμπατριώτης του ο Τρίερ, αρέσκεται στο να παίζει με το κοινό, να του δίνει μια ιστορία, να το κατευθύνει, και μετά να την αποδομεί, να την ανακατασκευάζει, να κάνει τον θεατή να γίνει μέρος της ιστορίας, και να πάρει ο ίδιος τον ρόλο του πρωταγωνιστή στο καφκικο του σύμπαν. Είναι ο έρωτας του Alex μια εμμονή, όχι τόσο για την συγκεκριμένη κοπέλα, αλλά για μια εικόνα που έχει δημιουργήσει στον εαυτό του για την τέλεια γυναίκα. To ταξίδι μαζί της σε μια ιδεατή αιώνια πόλη που μεταφορικά αναφέρεται ως Ρώμη, ένας στόχος εμμονικός, μα πάντα ανέφικτος.

Το Reconstruction  εν τέλει, είναι αδιάφορο αν αφορά την ιστορία του Alex ή του συγγραφέα ή των δύο γυναικών (καθρέπτη η μία της άλλης). Είναι ένα déjà vu του έρωτα και της ψευδαίσθησης του, που οι περισσότεροι έχουμε ζήσει και θα συνεχίσουμε να ζούμε... Το κοινό που παρακολουθεί την ταινία, είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής, και οι συνειρμοί που θα δημιουργήσει αν αφεθεί στην μαγεία της εικόνας και μπει στον ρόλο των ηθοποιών. 

Ο Boe, ακολουθώντας μια μη γραμμική αφήγηση, θέλησε να κάνει μια cinemascope ταινία όπως είπε ο ίδιος  σε συνέντευξη του, επηρεασμένος από όλες τις φόρμες του παγκόσμιου κινηματογράφου, και ειδικά το French new wave, αλλά και από ένα Γάλλο φωτογράφο ( Jacques Lartigue ), κοιτάζοντας μια φωτογραφία του: "Μια φωτογραφία της γυναίκας του να στέκεται σε ένα δωμάτιο, σε ένα πολύ ευρύ χώρο, με πολλές κενές βιβλιοθήκες... Κοιτάζοντας την εικόνα, αμέσως ένιωσε ότι ήθελε να κάνει μια ιστορία για έναν άνθρωπο, που έρχεται στο σπίτι και το διαμέρισμά του έχει εξαφανιστεί." Και ήξερε ότι έπρεπε να είναι μια ιστορία αγάπης. 
Χρησιμοποιώντας αρχικά μια Super 16 camera παίζοντας με τις φωτοσκιάσεις και με διευθυντή φωτογραφίας τον Manuel Alberto Claro (Melancholia, Nymphomaniac κ.α.), θέλησε να δώσει πλάτος και βάθος στην ταινία του, προσπαθώντας να ξεφύγει όπως δήλωσε από την λογική του συμβατικού κινηματογράφου της Δανίας, που γίνεται όλο και πιο τηλεοπτικός και πληκτικός.

 

Η ταινία θα παιχτεί 2/12. στον Αστέρα στην Νέα Ιωνία από την ομάδα cineπιβάτες με δωρεάν είσοδο.  

 

Reconstruction

http://www.imdb.com/title/tt0366943

Δανία

88 λεπτά 



 

Φωτιά.....Πυροσβέστες (1967)

Horí, má panenko

 

 

Ο ετήσιος χορός των πυροσβεστών μιας μικρής επαρχιακής πόλης της Τσεχοσλοβακίας αποκτά ιδιαίτερη σημασία λόγω της βράβευσης του πρώην αρχηγού του σώματος. Όμως τίποτα δεν θα πάει καλά και η βραδιά θα μεταμορφωθεί σε ένα ιλαροτραγικό πανηγύρι.

Ο Μίλος Φόρμαν λίγο καιρό πριν μεταναστεύσει στην δύση, μας δίνει ένα από τα τελευταία δείγματα του λεγόμενου Νέου Τσεχοσλοβάκικου Κινηματογράφου, ένα κίνημα που άνθησε στις αρχές της δεκαετία του ΄60 και κορυφώθηκε το 1967 με κύριο θέμα την αμφισβήτηση της πολιτικής κατάστασης καθώς και έναν χλευασμό απέναντι στην καθεστηκυία τάξη μιας δήθεν σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Ο Φόρμαν μέσα από το χιούμορ κάνει μια ταινία πολιτικής σάτιρας με τα μηνύματα να περνάνε υπόγεια, γνωρίζοντας ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αποφύγει την λογοκρισία. Ο σκηνοθέτης μας μεταφέρει μέσα από την γιορτή των πυροσβεστών στην Τσεχοσλοβάκικη κοινωνία της εποχής. Μέσα από μια σουρεαλιστική οπτική αλά Bunuel, οι πυροσβέστες του Forman παρομοιάζονται με την εξουσία που κυβερνάει την χώρα. Διεφθαρμένη, λάγνα, ανίκανη να δώσει λύση ακόμα και στα πιο απλά προβλήματα, ταυτόχρονα πρόθυμη όμως να ανακηρύξει πρότυπα μεταξύ των υπηκόων της, έστω και χωρίς την συναίνεσή αυτών.

Πρόκειται για μια οπερετική παραβολή στην οποία το γέλιο και ο προβληματισμός δένουν αρμονικότατα, δίνοντας μας ένα μικρό αριστούργημα.

Η ταινία θα παιχτεί 25/ 11. στον Αστέρα στην Νέα Ιωνία από την ομάδα cineπιβάτες δωρεάν.  

Horí, má panenko

http://www.imdb.com/title/tt0061781

Τσεχοσλοβακία

71 λεπτά

Βαθμολογία 8

Η Γλώσσα της Πεταλούδας (1999)

 la Lengua de las Mariposas

Γράφει ο Αργύρης Κ.

Η ταινία η «Γλώσσα της πεταλούδας» διαδραματίζεται σε ένα χωριό της Γαλικίας λίγο πριν την έναρξη του ισπανικού εμφυλίου το 1936 και είναι βασισμένη σε τρία διηγήματα του Μανουέλ Ρίβας.

 Με φόντο τις απαρχές του ισπανικού εμφυλίου, όταν η δημοκρατία συνθλίβεται, οι λέξεις άθεος και κομμουνιστής γίνονται μισητές  και τα βιβλία κρύβονται, ο μόνος ουσιαστικός τρόπος μάθησης είναι η εναλλακτική εκπαίδευση στην φύση που εφαρμόζει ο ηλικιωμένος "αναρχικός" δάσκαλος Don Gregorio...

Οι μεταφορές της φύσης που χρησιμοποιεί ο ιδεαλιστής δάσκαλος για να περάσει τα ουμανιστικά του μηνύματα στους μαθητές και ιδιαίτερα στον αγαπημένο του Moncho, γίνονται κωδικοποιημένη γλώσσα που κρύβεται όπως η γλώσσα της πεταλούδας, αλλά είναι έτοιμη να ρουφήξει το "νέκταρ" της γνώσης και να σκορπίσει τους σπόρους της στις επόμενες γενιές.

"Αν καταφέρουμε έστω και μια γενιά να ζήσει ελεύθερη, κανείς δεν θα μπορέσει να της κλέψει την ελευθερία…" (Don Gregorio)

Πως μπορεί ο επερχόμενος φασισμός να αλλάξει τις ζωές ανθρώπων που ζούσαν φαινομενικά ειρηνικά μέχρι πρότινος;

Συχνά σε έναν εμφύλιο πόλεμο με έντονα πολωμένο περιβάλλον,

οι άνθρωποι διαλέγουν πλευρά για λόγους που δεν είναι πάντα πολιτικοί: Ο φόβος η θρησκευτική κατήχηση και η ανάγκη προστασίας των δικών σου ανθρώπων υπερισχύουν.

Το la lengua de las mariposas  προσφέρει μια κυριολεκτική και συμβολική αναπαράσταση της καταστροφικής δύναμης του πολιτικού ολοκληρωτισμού που μετατρέπει την αγάπη σε μίσος, την ελευθερία σε φυλακή και σηματοδοτεί το τέλος των χρόνων της αθωότητας ενός οκτάχρονου παιδιού και μιας ολόκληρης χώρας.

Ο Jose Luis Cuerda έχει κάνει μια εξαιρετική ταινία που μπορεί να εμφανίζεται σε κάποια σημεία αποσπασματική συμπυκνώνοντας τρεις διαφορετικές ιστορίες ("A lingua das bolboretas", "Un saxo na neboa", και"Carmina") σε μια, καταφέρνει όμως πετυχημένα να παραδώσει το συμβολικό μήνυμά του, που αφορά όχι μόνο το ισπανικό κοινό και τα γεγονότα του 36, αλλά όλον τον κόσμο σε όλες τις εποχές.

Η ομορφιά της εικόνας η νοσταλγική μουσική του γνωστού σκηνοθέτη Alejandro Amenabar, η τρυφερότητα και η ιδεατή σχέση μεταξύ δασκάλου και μαθητή, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα των νεαρών ηρώων της ταινίας, σε έναν μοναδικό συνδυασμό με την υποβόσκουσα σκληρότητα, την βία και αγωνία της εποχής.

Η ταινία ενώ είναι έγχρωμη ξεκινάει και τελειώνει με ασπρόμαυρη φωτογραφία θέλοντας ίσως να αποτυπώσει στα μάτια του θεατή έναν νοσταλγικό και ιστορικό χαρακτήρα, και οι τελευταίες σκηνές της ορθώς συγκαταλέγονται στις συγκλονιστικότερες του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Αξιοσημείωτες επίσης είναι και οι αναφορές μέσω του Don Gregorio στον Iσπανό ιδεολόγο ποιητή και δάσκαλο Antonio Machado (1875-1939) στον οποίο ο σκηνοθέτης διακριτικά απομένει έναν φόρο τιμής.

Το la lengua de las mariposas απέσπασε έξι βραβεία Γκόγια στις κατηγορίες καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, μουσικής, καλλιτεχνικής διεύθυνσης και καλύτερης ερμηνείας πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού, καθώς και το βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Κλίβελαντ. 

Για όποιον ενδιαφέρεται η ταινία θα παιχτεί από τους Cinepivates στις 18/11 και ώρα 21.10 στον δημοτικό κινηματογράφο Αστέρα στην Νέα Ιωνία (πίσω από τον ΟΤΕ) 

La lengua de las mariposas

http://www.imdb.com/title/tt0188030

Ισπανία

96 λεπτά

Βαθμολογία 9