Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Ο Βίος και η πολιτεία του Jose Giovanni, ή αλλιώς σκέψεις κατά πόσο ο καλλιτέχνης και το έργο του είναι ενιαία και αδιαίρετα

 Ο Jose Giovanni, θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων στην Γαλλία, κατά τις δεκαετίες του εξήντα και εβδομήντα. Εκτός από νουβέλες ο Giovanni έγραψε 33 σενάρια και σκηνοθέτησε 15 ταινίες όλα με κύριο θέμα την αντρική φιλία και τη θέση της μέσα στον κόσμο της παρανομίας. 
 Ποιος όμως ήταν στην πραγματικότητα ο Jose Giovanni; Γεννήθηκε ως Joshep Damiani στην Κορσική κάτι που κρατούσε κρυφό σε όλη του την ζωή. Στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Γαλλία, ήτανε μέλος του Parti Populaire Français (PPF) ενός φασιστικού κόμματος δοσίλογων. Ήταν υπεύθυνος για τη σύλληψη και το βασανισμό αρκετών μελών της αντίστασης, ενώ συστηματικά εκβίαζε Εβραίους με αντάλλαγμα την σιωπή του. Μετά την απελευθέρωση συνέχισε την εγκληματική του δράση με τη συμμορία του και ενεπλάκη σε τρεις φόνους. Συνελήφθη και  καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλακή ως συνεργάτης των Γερμανών. Αργότερα του επεβλήθη η ποινή του θανάτου για τους τρεις φόνους. Καθώς περίμενε την εκτέλεση του, η ποινή του άλλαξε σε ισόβια καταναγκαστικά έργα έπειτα από την παρέμβαση του πρόεδρου της Γαλλίας Vincent Auriol. Άλλα δέκα χρόνια προστεθήκανε για εκβιασμό και βασανισμό Εβραίων, όμως μολις 11 χρόνια μετά ο Giovanni αφήνεται ελεύθερος με παρέμβαση ενός άλλου Γάλλου προέδρου του René Coty.
 Στην φυλακή υιοθετεί την καινούργια του ταυτότητα και γράφει το πρώτο του βιβλίο το Le Trou. O Jacques Becker παίρνει τα δικαιώματα και γυρίζει το αριστουργηματικό ομώνυμο φιλμ, ανοίγοντας παράλληλα τις πόρτες του σινεμά στον Giovanni.  Εκεί με τις νουβέλες και σενάρια του θα συμμετέχει σε ταινίες σταθμούς όπως το Classe Tous Risques (1960) του Claude Sautet, την Δεύτερη Πνοή (1966) του Jean-Pierre Melville, την Συμμορία των Σικελών του Henri Verneuil για να ονομάσω μόνο μερικές αγαπημένες μου. Πίσω από την καρέκλα του σκηνοθέτη μας έδωσε μεταξύ άλλων ταινίες όπως, το Δυο ξένοι στην ίδια πόλη (1973) και τον Τσιγγάνο (1975) ενώ δούλεψε με όλα τα ιερά τέρατα της εποχής Ζαν Γκαμπέν, Λίνο Βεντούρα, Ζαν Πολ Μπελμοντό και τον ηθοποιό φετίχ του, Αλέν Ντελόν.
Και εδώ μπαίνει το μεγάλο ερώτημα, αναμφίβολα ο τύπος ήταν καθίκι, ρουφιάνος, δοσίλογος, εκβιαστής, φονιάς  κλπ. Μπορούμε όμως να δούμε το έργο ενός καλλιτέχνη ξεκομμένο από τον βίο και πολιτεία του; Η πρώτη φορά που αναρωτήθηκα πάνω σε αυτό ήταν όταν έμαθα ότι ο Knut Hamson ο συγγραφέας της συγκλονιστικής Πείνας όχι μόνο ήταν συμπαθών ναζί, αλλά φίλος και ένθερμος θαυμαστής του Χίτλερ. Θύμωσα, λυπήθηκα σαν να με πρόδιδε ένας δικός μου άνθρωπος. Ύστερα ήρθαν και άλλοι Έζρα Πάουντ, Σελίν, ο Καζάν που χωρίς ντροπή γύρισε το αισχρότατο Λιμάνι της Αγωνίας, ο Μπόρχες.
Το ηθικό μου δίλημμα είναι ότι ενώ εξακολουθώ να θεωρώ το Ταξίδι στην άκρη της νύχτας του Σελίν ένα ιδιοφυές βιβλίο, τον συγγραφικό πλούτο του Μπόρχες αξεπέραστο, τον Καζάν έναν μεγάλο σκηνοθέτη, εντούτοις παραβλέποντας το ποιόν τους μήπως συμβάλω στην λήθη συγκεκριμένων ιστορικών στιγμών; 

       

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Εκείνη (2016)

Elle




















Η Μισέλ μια πετυχημένη και δυναμική γυναίκα που έχει απόλυτο έλεγχο στην ζωή της, πέφτει θύμα βιασμού στο σπίτι της από έναν άγνωστο άνδρα. Χωρίς να αναφέρει τίποτα στην αστυνομία θα ξεκινήσει μόνη της να βρει τον ένοχο, μια διαδικασία που θα την φέρει αντιμέτωπη με δικά της σκοτεινά μυστικά.



Όλη η ταινία είναι γύρω από την ηρωίδα, η οποία με αφορμή ένα τραγικό γεγονός του παρελθόντος, έχει αποκτήσει έναν αυτοέλεγχο από τον οποίο απουσιάζουν οι συναισθηματικές εξάρσεις. Ο  σκηνοθέτης ουδόλως ενδιαφέρεται να μας την παρουσιάσει με κάποια συμπάθεια, ίσα ίσα η κυνικότητα και η αυταρχικότητα της την κάνουν μάλλον αντιπαθή στο κοινωνικό και οικογενειακό της περιβάλλον.
Εξαιρετική η  Isabelle Huppert στον ρόλο της ανέκφραστης Μισέλ, κυριολεκτικά κουβαλάει όλη την ταινία πάνω της, καθώς κάθε σκηνή έχει σαν επίκεντρο την ίδια. Σε κάθε νέα της ταινία θαυμάζω την υποκριτική της γκάμα και το απίστευτο ταλέντο της. Δεν μιλάμε απλώς για μια από τις σπουδαίες ηθοποιούς της γενιάς της αλλά για μια από τις μεγάλες ντίβες, που έχουμε μάλιστα την τύχη να την ζούμε στην εποχή της ακμής της.
Ο 78χρόνος Paul Verhoeven έρχεται με αυτήν του την ταινία, να μας θυμίσει το γνωστό προβοκατόρικο στυλ που είχε στα 70ς πριν αναχωρήσει για το Χόλιγουντ, και την πετυχημένη κυρίως εμπορικά καριέρα του, και τα καταφέρνει καλά. Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι το σκοτεινό κομμάτι μας, αυτά τα καλά κρυμμένα μυστικά και ψέμματα που κουβαλάει ο καθένας μέσα του και πολλές φορές δεν τα μοιράζεται ούτε με τον ίδιο του τον εαυτό. Η ταινία θυμίζει αρκετά το σινεμά του Χάνεκε αλλά εκείνο που διαφοροποιεί τον Verhoeven από τον Αυστριακό συνάδελφο του, είναι ο ειρωνικός με λεπτές πινελιές χιούμορ τρόπος, που αντιμετωπίζει την Γαλλική αστική τάξη.
Μέχρι τώρα η καλλίτερη ταινία του 2016 που έχω δει .  Προτείνεται.

Elle 

 

http://www.imdb.com/title/tt3716530


Γαλλία

130 λεπτά

Βαθμολογία 9









Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2016

Οι Άντρες με τα Όπλα (1993)

Men with Guns

 



















Σε μια Λατινοαμερικάνικη χώρα που δεν κατονομάζεται, ο Ουμπέρτο Φουέντες ένας ιδεαλιστής αλλά και αδαής γιατρός, αποφασίζει να περάσει τις διακοπές του στην επαρχία κοντά στους μαθητές που ο ίδιος εκπαίδευσε και τώρα δουλεύουν σαν γιατροί σε κοινότητες με Ινδιάνους. Mακριά από την θαλπωρή της πόλης γρήγορα θα ανακαλύψει πόσο λίγο ξέρει την χώρα του. Ο μόνος νόμος είναι οι άντρες με τα όπλα ο στρατός και οι αντάρτες δηλαδή, με τους ιθαγενείς χωρικούς χαμένους εξ αρχής, όποια πλευρά και να διαλέξουν θα έχουν να αντιμετωπίσουν το μένος της άλλης. Στο ταξίδι του θα αποκτήσει μια ιδιότυπη συντροφιά, ένα παιδί, έναν λιποτάκτη, έναν πάπα που αρνήθηκε την πίστη του, και μια γυναίκα η οποία μετά από έναν βιασμό έχασε την λαλιά της.



Ο John Sayles στα βήματα του Κασσαβέτη εξακολουθεί να πορεύεται στον μοναχικό δρόμο των ανεξάρτητων παραγωγών. Αυτό όμως διόλου τον έχει επηρεάσει από το να μας δώσει αριστουργήματα σαν το ριζοσπαστικό Matewan η το μεγαλειώδης Lone Star, όμως αυτό κατά την γνώμη μου είναι το κορυφαίο του έργο.
Ο σκηνοθέτης ουδόλως ενδιαφέρεται για τον εμφύλιο που μαίνεται. Τα κατεστραμμένα χωριά η δυστυχία αλλά και η στωικότητα των αυτοχθόνων χωρικών, είναι το πρόσχημα για να μας μιλήσει για την απώλεια και τις χαμένες αυταπάτες. Ένα νεαρό αγόρι που έχει χάσει την παιδικότητα του, ένας φαντάρος χωρίς στολή, ένας πάπας χωρίς ράσο και πίστη, μια γυναίκα ευνουχισμένη ψυχικά χωρίς μιλιά, ακόμα και ο αρχικά αιθεροβάμων γιατρός συνειδητοποιεί στο τέλος ότι είναι ένας δάσκαλος χωρίς μαθητές.
Ενδιαφέρον έχει και το πως προσεγγίζει την ιστορία ο Sayles, η αρχική ρεαλιστική κινηματογράφηση δίνει την θέση της σε ένα πιο ονειρικό σκηνικό, για να καταλήξει στο σχεδόν υπερφυσικό φινάλε.
Είναι εντελώς κρίμα ότι η ταινία πέρασε απαρατήρητη με ελάχιστες διανομές και ακόμα λιγότερα εισιτήρια. Ένα αριστούργημα που αξίζει να ανακαλύψετε.

Men with Guns

http://www.imdb.com/title/tt0119657

ΗΠΑ

127 λεπτά

Βαθμολογία 10




Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

Ο Γιος του Σαούλ (2015)

Saul fia

 

 

 

 

 

 

 

  

 




 
Ο Σαούλ έγκλειστος στο Άουσβιτς ανήκει στους sonderkommando, στους κρατούμενους αυτούς που έχουν επιλεγεί δια της βίας για να κάνουν τις βρόμικες δουλειές. Μια μέρα βλέπει το πτώμα ενός αγοριού που του θυμίζει τον γιο του (ή μήπως είναι;) και αποφασίζει παρ'ολους τους κινδύνους και τις αντιξοότητες, να τον κηδέψει σύμφωνα με το τελετουργικό της εβραϊκής εκκλησίας.

 


  Η ταινία παίχτηκε πέρσι στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και να πω την αλήθεια, δεν είχα καμία όρεξη να δω άλλη μια ταινία για το ολοκαύτωμα. Με έπεισαν φίλοι να της δώσω μια ευκαιρία και τελικά μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα.
  Πρόκειται για μια κατάβαση στην κόλαση, ένα αδιάκοπο τρεχαλητό, με την κάμερα να βρίσκεται συνέχεια σε απόσταση αναπνοής από τον Σαούλ. Αισθανόμαστε, βλέπουμε, ακούμε ότι ακριβώς και ο ίδιος. Μέσα στη φρίκη του στρατοπέδου συγκέντρωσης αυτό που τρομάζει είναι η απουσία οποιασδήποτε ανθρώπινης υπόστασης, και το μόνο που μένει είναι ο αγώνας για επιβίωση και η εκτέλεση των εντολών. Ο ήρωας βρίσκει την ευκαιρία στο πρόσωπο του νεκρού παιδιού μια αχτίδα αξιοπρέπειας και ένα νόημα στο να ξανανιώσει άνθρωπος.
  Αξιομνημόνευτη η σκηνοθεσία του László Nemes οποίος με ένα νατουραλιστικό και ωμό τρόπο μας μεταφέρει σε όλους τους χώρους του στρατοπέδου. Από την υποδοχή των κρατούμενων, στα κρεματόρια, στις αποθήκες με τα τιμαλφή, στον χώρο εκτελέσεων. Δεν αφήνει καμία σπιθαμή ανεξερεύνητη. Με το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας να είναι γυρισμένο σε φορμα 4:3 και με αρκετά πλάνα θολά και χωρίς μεγάλο βάθος, βάζει τον θεατή σε πρώτο πρόσωπο να βιώσει αυτό το τρομακτικό τερατούργημα. Εκείνος που κλέβει την παράσταση πάντως είναι ο Geza Rohrig. Ερασιτέχνης ηθοποιός, ποιητής και φίλος του σκηνοθέτη. Πραγματικά δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλλίτερη επιλογή στον ρόλο του σιωπηλού και στωικού Σαούλ. Χωρίς υπερβολές στην ερμηνεία του, μπορούμε να αντιληφθούμε τα βάσανα και την θλίψη του ανθρώπου αυτού, μόνο και μόνο από την γλώσσα του σώματος του.
  Θετικό ότι η ταινία προέρχεται από την Ουγγαρία μία χώρα που ακροβατεί σε σκοτεινά ακροδεξιά μονοπάτια, ένα θέμα που πολύ φοβάμαι θα αντιμετωπίσουμε σε πολύ μεγάλη κλίμακα πανευρωπαϊκά τα επόμενα χρόνια. Προβληματίστηκα επίσης για άλλη μια φορά για το πως μπορεί ένας λαός που υπέστη όλα αυτά τα δεινά, να συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο στους Παλαιστίνιους.
  Μια ταινία πάνω σε ένα ιστορικό συμβάν που έρχεται να επιβεβαιώσει ότι το ανθρώπινο γένος είναι ικανό για το καλλίτερο αλλά κυρίως για το χειρότερο. Δείτε το. 




Saul fia


http://www.imdb.com/title/tt3808342/

Ουγγαρία

107 λεπτά

Βαθμολογία 8




Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2016

Ξανά μαζί





Μετά από πέντε μήνες απραξίας στις οποίες το blog κατάντησε σχεδόν ανενεργό, ξανά μαζί... μέχρι την επόμενη μακριά σιγή.
Και επειδή τα κάστρα πέφτουν εκ των έσω αποκτήσαμε και σελίδα στο facebook https://www.facebook.com/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9-%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%89%CE%BD-497241873813506/. Ξέρω καλλίτερα να μασάς πάρα να μιλάς. Επίσης όλες οι αναρτήσεις εμφανίζονται και στο imdb στα external reviews.