Ο Βίος και η πολιτεία του Jose Giovanni, ή αλλιώς σκέψεις κατά πόσο ο καλλιτέχνης και το έργο του είναι ενιαία και αδιαίρετα

 Ο Jose Giovanni, θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων στην Γαλλία, κατά τις δεκαετίες του εξήντα και εβδομήντα. Εκτός από νουβέλες ο Giovanni έγραψε 33 σενάρια και σκηνοθέτησε 15 ταινίες όλα με κύριο θέμα την αντρική φιλία και τη θέση της μέσα στον κόσμο της παρανομίας. 
 Ποιος όμως ήταν στην πραγματικότητα ο Jose Giovanni; Γεννήθηκε ως Joshep Damiani στην Κορσική κάτι που κρατούσε κρυφό σε όλη του την ζωή. Στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Γαλλία, ήτανε μέλος του Parti Populaire Français (PPF) ενός φασιστικού κόμματος δοσίλογων. Ήταν υπεύθυνος για τη σύλληψη και το βασανισμό αρκετών μελών της αντίστασης, ενώ συστηματικά εκβίαζε Εβραίους με αντάλλαγμα την σιωπή του. Μετά την απελευθέρωση συνέχισε την εγκληματική του δράση με τη συμμορία του και ενεπλάκη σε τρεις φόνους. Συνελήφθη και  καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλακή ως συνεργάτης των Γερμανών. Αργότερα του επεβλήθη η ποινή του θανάτου για τους τρεις φόνους. Καθώς περίμενε την εκτέλεση του, η ποινή του άλλαξε σε ισόβια καταναγκαστικά έργα έπειτα από την παρέμβαση του πρόεδρου της Γαλλίας Vincent Auriol. Άλλα δέκα χρόνια προστεθήκανε για εκβιασμό και βασανισμό Εβραίων, όμως μολις 11 χρόνια μετά ο Giovanni αφήνεται ελεύθερος με παρέμβαση ενός άλλου Γάλλου προέδρου του René Coty.
 Στην φυλακή υιοθετεί την καινούργια του ταυτότητα και γράφει το πρώτο του βιβλίο το Le Trou. O Jacques Becker παίρνει τα δικαιώματα και γυρίζει το αριστουργηματικό ομώνυμο φιλμ, ανοίγοντας παράλληλα τις πόρτες του σινεμά στον Giovanni.  Εκεί με τις νουβέλες και σενάρια του θα συμμετέχει σε ταινίες σταθμούς όπως το Classe Tous Risques (1960) του Claude Sautet, την Δεύτερη Πνοή (1966) του Jean-Pierre Melville, την Συμμορία των Σικελών του Henri Verneuil για να ονομάσω μόνο μερικές αγαπημένες μου. Πίσω από την καρέκλα του σκηνοθέτη μας έδωσε μεταξύ άλλων ταινίες όπως, το Δυο ξένοι στην ίδια πόλη (1973) και τον Τσιγγάνο (1975) ενώ δούλεψε με όλα τα ιερά τέρατα της εποχής Ζαν Γκαμπέν, Λίνο Βεντούρα, Ζαν Πολ Μπελμοντό και τον ηθοποιό φετίχ του, Αλέν Ντελόν.
Και εδώ μπαίνει το μεγάλο ερώτημα, αναμφίβολα ο τύπος ήταν καθίκι, ρουφιάνος, δοσίλογος, εκβιαστής, φονιάς  κλπ. Μπορούμε όμως να δούμε το έργο ενός καλλιτέχνη ξεκομμένο από τον βίο και πολιτεία του; Η πρώτη φορά που αναρωτήθηκα πάνω σε αυτό ήταν όταν έμαθα ότι ο Knut Hamson ο συγγραφέας της συγκλονιστικής Πείνας όχι μόνο ήταν συμπαθών ναζί, αλλά φίλος και ένθερμος θαυμαστής του Χίτλερ. Θύμωσα, λυπήθηκα σαν να με πρόδιδε ένας δικός μου άνθρωπος. Ύστερα ήρθαν και άλλοι Έζρα Πάουντ, Σελίν, ο Καζάν που χωρίς ντροπή γύρισε το αισχρότατο Λιμάνι της Αγωνίας, ο Μπόρχες.
Το ηθικό μου δίλημμα είναι ότι ενώ εξακολουθώ να θεωρώ το Ταξίδι στην άκρη της νύχτας του Σελίν ένα ιδιοφυές βιβλίο, τον συγγραφικό πλούτο του Μπόρχες αξεπέραστο, τον Καζάν έναν μεγάλο σκηνοθέτη, εντούτοις παραβλέποντας το ποιόν τους μήπως συμβάλω στην λήθη συγκεκριμένων ιστορικών στιγμών;